Op een dag vertelde de zee me haar verhaal en ik zal het nu met jou delen.
"Ga eens liggen", zei ze. Ze vroeg me mijn ogen te sluiten en mijn armen te spreiden. Ontspannen. Glimlachend. Alsof ik zowel de aarde onder me omhelsde met mijn rug en de achterkant van mijn armen en benen en tegelijkertijd me opende om de hemel in mijn armen te sluiten. Ze vertelde me dat de sterren prachtige verhalen vertellen waar ze graag naar luistert. Ik stelde me voor dat ik de zee was, waarin het licht van de sterren weerspiegelde. Ze zei dat ze door de wind de sterrenwoorden niet altijd kon verstaan. Daarom voelt ze intense blijheid wanneer de zonnestralen haar verwarmen.
In kleine druppeltjes verdampen delen van haar en stijgen op, precies hoog genoeg om de sterren te kunnen horen. Wanneer het verhaal is afgelopen, vallen de druppels als regen omlaag en geven het sprookje, het lied of gedicht door aan de zee. Zo gaat het steeds maar weer omdat de sterren oneindig veel verhalen vertellen.
Ik lag, luisterde naar de zee en voelde kleine druppeltjes op mijn huid. Sterrenstof. Verhalen. Inspiratie.
De zee ging verder. Ze zei me dat ze de sprookjes en gedichten van de sterren graag vertelt aan mensen. Golf voor golf. Woord voor woord. Vroeger wisten mensen dat. Vissers tuurden naar het water vanaf hun bootjes en kwamen thuis met wonderlijke verhalen. Dichters zaten langs de kust en schreven ontroerende poëzie. Zo deelde de zee haar oneindige wijsheid met hen die konden horen. Golf na golf, woord na woord. Mensen noemden haar een muze, een godin.
Maar nu zijn ze dat bijna allemaal vergeten. "En daarom", zei ze vastberaden "kom ik naar hen toe". Ze vertelde me dat ze haar verhalen, besloten in golven, naar de mensen toe zal laten rollen totdat de mensen vertragen, stilzitten, luisteren en weer in verwondering haar verhalen met elkaar delen.
