Mijn gebruikelijke hardlooprondje gaat langs een prachtig huis met een gevel bestaande uit ramen. In dit huis woont een deftige man, een heer zou ik bijna zeggen. Het huis is fraai ingericht met stijlvolle meubelen en enkele prachtige, grote planten. Vanmorgen zag ik dat de bladeren van deze planten waren vergeeld. Enkele lagen er op de vloer. Oh jee... dacht ik.
Tijdens mijn rondje bleef het beeld me bij. Moest ik even aanbellen? Navraag doen bij de buren? Onderweg naar huis liep ik nogmaals langs. En gelukkig, de man zat gebogen aan zijn eettafel, verdiept in de krant. Geen oog voor de omgeving. Zoals velen vermoed ik, want het nieuws houdt ons in de greep. Misschien wel extra door de afwezigheid van onze gebruikelijke sociale contacten.
De bezorgdheid die veel mensen voelen, geeft een zekere angst, een spanning om het hart. De intelligente lockdown speelt hierbij natuurlijk een rol: we missen de mensen om ons mee te verbinden. En de angst maakt de onderlinge afstand van 1,5 meter nog groter.
"Alleen samen krijgen we corona eronder", las ik gisteren op de achtergrond bij de persconferentie van onze premier. Het woord "samen" impliceert dat we toch ergens in dit proces ons hart zouden moeten openen, er moet een verbinding zijn.
Als het hart open is, is er oog voor dat wat er is, en ruimte om daar - hoe klein ook - van te genieten. Daarom wens ik de heer aan zijn tafel toe dat hij vandaag, wanneer hij peinzend naar buiten staart, plotseling ziet hoe prachtig de zon glinstert op het water bij zijn huis. En dat hij dan spontaan een glimlach voelt ontstaan op zijn serieuze gelaat. Misschien, zo denk ik nu, kijkt hij dan om zich heen, ziet de vergeten plant en geeft deze water. Misschien voelt hij extra ruimte rond zijn hart, en belt hij een vriend of vriendin, zodat hij de verbinding met het leven weer voelt.